Saturday, May 24, 2014

Μια άλλη 25η Μαΐου






Επιστρέφω σπίτι και βρίσκω θυροκολλημένη μια κλήση. Το ελληνικό κράτος, επ' απειλή φυλάκισης έξι μηνών αν δεν παραστώ, με υποχρεώνει να είμαι μέλος της εφορευτικής επιτροπής για τις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές της 18ης Μαΐου, αλλά και για τις Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014.

Κοιτάζω το χαρτί και συνειδητοποιώ πως η ημερομηνία 25 Μαΐου μου φέρνει στο μυαλό άλλες καταστάσεις. Στις 25 Μαΐου του 2014 το κράτος με υποχρεώνει να συμμετέχω στις εκλογικές διαδικασίες. Στις 25 Μαΐου του 2011 επέλεξα αυτοβούλως να γίνω μέρος ενός ονείρου. Ακριβώς τρία χρόνια πριν, ξεκίνησε το Κίνημα της Πλατείας Συντάγματος. Το "Κίνημα των Αγανακτισμένων", όπως ατυχώς αποδόθηκε στα ελληνικά το όνομα του αντίστοιχου ισπανικού κινήματος των "Indignados" της Puerta del Sol, το οποίο εμπνεύστηκε από την εξέγερση της πλατείας Tahrir της Αιγύπτου, που με τη σειρά του εμπνεύστηκε από την εξέγερση στην Τυνησία. Οι εικόνες της "Αραβικής Άνοιξης", της Τυνησίας, της Αιγύπτου, της Υεμένης, της Λιβύης, της Συρίας, ανεξαρτήτως της εξέλιξης, που δεν γνωρίζαμε τότε, έδωσαν ελπίδα και πίστη στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης: 

#TahrirSquare #Egypt #PuertadelSol #Madrid #Syntagma #Athens, μετά #OccupyWallStreet #GreekRevolution #EuropeanRevolution, και τέλος #GlobeRevolution.

Το κοινό όλων αυτών ήταν η επιτακτική -εδώ και τώρα- ανατροπή του καθεστώτος, οι καθημερινές μαζικές, μαζικότατες συγκεντρώσεις δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων όλων των ηλικιών και πολιτικών πεποιθήσεων -εκτός νεοφιλελευθέρων- και η οργάνωση, επικοινωνία και ενημέρωση μέσω μπλογκ, facebook και twitter, για "να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας".

Σήμερα όλα αυτά μπορεί να φαίνονται αφελή, ίσως σε κάποιους ακόμα και αστεία: Greek Revolution! Όσοι συμμετείχαμε όμως καθημερινά και ενεργά το πιστέψαμε. Πιστέψαμε πως μπορούμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Ακομμάτιστα. Ειρηνικά! Ξανανακαλύψαμε την αλληλεγγύη, ξανανακαλύψαμε τη δημοκρατία, τις διαδικασίες της άμεσης δημοκρατίας, τις λαϊκές συνελεύσεις. Οργανωθήκαμε σε ομάδες: Γραμματειακή Υποστήριξη. Ομάδα Επικοινωνίας. Multimedia. Ομάδα Περιφρούρησης (Ειρηνοποιοί!). Ομάδα Σίτισης. Ομάδα Καθαριότητας. Ομάδα Καλλιτεχνών. Αλλά και Θεματικές Ομάδες: Ομάδα Άμεσης Δημοκρατίας. Ομάδα Μεσοπρόθεσμου...

Μαζί με αυτά όμως ξανανακαλύψαμε και τη γραφειοκρατία: κουτί για τις προτάσεις των πολιτών, φάκελος για τις προτάσεις των ομάδων, άλλος φάκελος για τις προτάσεις των θεματικών ομάδων, άλλος φάκελος για τα θέματα που δεν συζητήθηκαν στην προηγούμενη λαϊκή συνέλευση, συζητήσεις για τη μεθοδολογία επιλογής των θεμάτων προς συζήτηση, ενστάσεις επί των συζητήσεων για τη μεθοδολογία επιλογής των θεμάτων προς συζήτηση...

Ξανανακαλύψαμε και τους διαχωρισμούς: Οι "πατριώτες" στην "Πάνω Πλατεία", οι "αριστεροί" και οι "αντιεξουσιαστές" στην "Κάτω Πλατεία". "Πάνω": "Να καεί / Να καεί / Το μπουρδέλο η Βουλή". "Κάτω": "Αυτοοργάνωση - Άμεση Δημοκρατία - Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας". "Πάνω" σηκώνονται τα χέρια για μούτζες, "Κάτω" σηκώνονται τα χέρια για ψηφοφορίες στις λαϊκές συνελεύσεις. "Πάνω" προσπαθούν να διεισδύσουν ακροδεξιοί και φασίστες, "Κάτω" προσπαθούν να διεισδύσουν η κοινοβουλευτική και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά (πλην Λακεδαιμονίων, δηλαδή ΚΚΕ). "Πάνω" απωθούνται οι φασίστες, "Κάτω" απαγορεύονται οι κομματικές σημαίες και τα κομματικά φυλλάδια...

Ξανανακαλύψαμε και τα όρια της συμμετοχικότητας στις λαϊκές συνελεύσεις: Μακρές συζητήσεις και ψηφοφορίες για τις καντίνες με τα λουκάνικα που κατέκλυσαν την Πλατεία. Τύπος που σε κάθε συνέλευση μακρηγορεί, φωνάζει, αρπάζει το μικρόφωνο και ουρλιάζει να συστήσουμε άμεσα "Συντακτική Εθνοσυνέλευση" να συντάξει καινούριο Σύνταγμα. Τύπισσα που ζητάει να ψηφίσουμε για την κατάργηση του χρήματος. Παρεμπιπτόντως,  όντως υπερψηφίστηκε η κατάργηση του χρήματος! Πιτσιρικάς με ελαφρό νοητικό πρόβλημα περιγράφει τις εμπειρίες του μετά την ανακατάληψη της Πλατείας, αφού στις 28 και 29 Ιουνίου τα ΜΑΤ απρόκλητα επιτέθηκαν και άδειασαν την πλατεία ανοίγοντας κεφάλια: "Μπήκανε στο μέτρο, και στο κεφάλι, χτυπούσανε τα ΜΑΤ στην πλάτη, και εδώ, εδώ, στο κεφάλι, μέσα στο μέτρο, στο κεφάλι και εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, στην πλάτη, και στο κεφάλι, στο κεφάλι, και μπήκανε και χτυπούσαν, και έριχναν στο κεφάλι, τα γκλοπ, με το γκλοπ στην πλάτη, και εδώ, εδώ, κι εδώ, στο κεφάλι, παντού, στο μέτρο, το γκλοπ, τα ΜΑΤ, το κεφάλι, στο κεφάλι...", και η Γιώτα μου κάνει νόημα να δω τι γράφει στα πρακτικά ο Γιάννης: "Μπήκαν τα ΜΑΤ στο μέτρο και μας χτυπούσαν στο κεφάλι στο κεφάλι στο κεφάλι στο κεφάλι στο κεφάλι στο κεφάλι στο κεφάλι στο κεφάλι..."

Ξανανακαλύψαμε και τον ναρκισσισμό, τον αριβισμό, τον καιροσκοπισμό, τον οπορτουνισμό, τον εισοδισμό, το έμμισθο ή άμισθο επαγγελματικό κομματικό στέλεχος, την καθοδήγηση, τη χειραγώγηση, το καπέλωμα. Ξανανακαλύψαμε τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι: Να μπει στο ψήφισμα το "Έξω από το Ευρώ" ή να μη μπει; Να μπει το "Έξω από την ΕΕ" ή να μη μπει; To be or not to be? Να μπει το "ακομμάτιστα" ή να μπει το" αχρωμάτιστα"; Έχεις λαγό; Έχω λαγό. Έχει ουρά; Κι εμείς οι "άσχετοι", όπως μας έλεγαν οι "κομματικοί", να αναρωτιόμαστε: "Ποιανού ουρά είμαστε;", "Ποιανού πιόνια είμαστε;", "Ποιοί θα πάρουν σήμερα τα εύσημα από τον ινστρούχτορά τους;", "εδώ ο ΝΑΡήτης, εκεί ο ΣΕΚήτης, πού ν' ο ΣΥΡΙΖαίος;". Εμείς θέλαμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, αυτοί θέλανε να πάρουνε τις ζωές μας στα χέρια τους. Αντί για αυτονομία, ανάθεση. Αυτοί, οι "κομματικοί", θέλανε να γίνουνε (καλύτερος) Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη, εμείς οι "άσχετοι", θέλαμε την κατάργηση των Χαλιφάτων. Αυτοί οι ρεαλιστές, εμείς οι ουτοπιστές. Εμείς η μαγιά, αυτοί οι φουρναραίοι.

Δεν λέω πως δεν βοήθησαν. Χωρίς αυτούς δεν είμαι σίγουρος πως θα αντέχαμε τόσο. Δεν είμαι καν σίγουρος πως δεν θα μας χτύπαγαν τα ΜΑΤ νωρίτερα. Ούτε λέω πως μας επιβλήθηκαν. "Ζυμώσεις" έγιναν. Αλλά το αλεύρι έρχονταν κατευθείαν από τους μύλους της Κουμουνδούρου. Και μπροστά στην επιλογή των νεκρών στους δρόμους, φάνταζε τελικά πιο λογικός ο δρόμος της κάλπης. Και μπροστά στα ανοιγμένα κεφάλια, την ασφυξία, και τα κυνηγητά, έμοιαζε λύτρωση η ψήφος. Και, επίσης, καλός ο αγώνας και η συμμετοχή, αλλά έχουμε και ζωές να ζήσουμε. Και έτσι η αριστερά του 4% έγινε αριστερά του 20%, και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά βρέθηκε στους πρόποδες του Κοινοβουλίου.

Ήταν όλα μάταια; Όχι. Φυσικά και όχι. Αποτελεί πια μια παρακαταθήκη. Όπως ο Δεκέμβρης του '08. Ή η 5η Μαΐου του '10 (αν δεν σας λέει τίποτα η ημερομηνία είναι γιατί μας έμαθαν να αναφερόμαστε σε αυτήν ως "τότε με τη Marfin"). Χωρίς τον Δεκέμβρη του '08 δεν θα υπήρχε ο Μάιος του '10. Χωρίς τον Μάιο του '10 δεν θα υπήρχε η Κερατέα. Χωρίς την Κερατέα τον Δεκέμβρη του '10 δεν θα υπήρχε το Σύνταγμα το καλοκαίρι του '11. Χωρίς το Σύνταγμα δεν θα υπήρχε ο Φεβρουάριος του '12, ούτε οι λαϊκές συνελεύσεις των γειτονιών, ούτε τα κοινωνικά ιατρεία. Δεν θα υπήρχε το κίνημα για την ΕΡΤ το καλοκαίρι του '13, δεν θα υπήρχαν οι Σκουριές, δεν θα ήταν τόσο μαζικές οι αντιφασιστικές πορείες.

Κι εμείς ζήσαμε πράγματα που θα τα κουβαλάμε μαζί μας μια ζωή: Γιατί εκτός από τον γηπεδικό κοκάκια που μας απείλησε πως θα φέρει τους φίλους του να μας κάψει, υπήρχε και ο γηραιός κύριος που με ρώτησε με μια λάμψη εφήβου στα μάτια: "Λες να ξεκινήσει η επανάσταση από την Ελλάδα;", κι εγώ του απάντησα: "Αν γίνει αυτό, τότε θα μπορώ για πρώτη φορά να δηλώσω περήφανος που είμαι Έλληνας". Γιατί εκτός από τον τύπο που βρήκε την ευκαιρία να εκφράσει την εξουσιαστική του ροπή επάνω μας, υπήρχε και η κυρία που άρπαξε το χέρι του ΜΑΤατζή για να μην μας χτυπήσει. Γιατί εκτός από τους "χίπηδες", τους γενικώς και αορίστως "αγανακτισμένους", και τους κατά φαντασίαν "κινηματικούς", υπήρχαν και οι αναρχικοί που μπήκαν μπροστά και μας έσωσαν όταν έκαναν επιδρομές τα ΜΑΤ, οι ΔΙΑΣ και οι ΔΕΛΤΑ. Γιατί εκτός από τους φοιτητοπατέρες που πέρασαν την Πλατεία για αμφιθέατρο, υπήρχε και ο Μανόλης ο Γλέζος που ήρθε και μας μίλησε, και έκλεισε ως εξής: "Εδώ και πολλά χρόνια, έρχονται κάθε βράδυ στον ύπνο μου οι σύντροφοι που έχουν χαθεί, και με ρωτάνε: Μανόλη τι γίνεται; Και εγώ δεν έχω τι να τους πω. Σήμερα, που ήρθα εδώ και σας είδα, φεύγω χαρούμενος. Γιατί απόψε το βράδυ, που θα ξανάρθουν οι σύντροφοι στον ύπνο μου, θα έχω τι να τους πω".

Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως. Αν υπήρχε κοινωνική επανάσταση, αν είχαμε μετασχηματιστεί σε "επαναστατικά υποκείμενα" (που λένε κι όσοι ξέρουν από τέτοια), αν υπήρχε εξέγερση, ή έστω κάποιο στιβαρό οργανωμένο κίνημα, δεν θα αρκούσαν ούτε πενήντα ΣΥΡΙΖΑ για να μας αποτρέψουν. Η αριστερή κυβέρνηση αυτοεμφανίστηκε ως μια κάποια λύση. Ίσως αυτή να είναι η μέγιστη ανατροπή που αντέχει το πολιτικό σύστημα στην παρούσα φάση. Ίσως αυτή να είναι και η ανατροπή που αντέχουμε κι εμείς.


Διογένης ο σκύλος: παρών

8 comments:

  1. Μένει η παρακαταθήκη

    ReplyDelete
  2. Δεν αντιλέγω..., φυσικά γιατί κι εγώ κάπου εκεί ήμουνα εκείνο το διάστημα. Θεωρώ όμως ότι οι ενδοσκοπήσεις κι οι αναλύσεις αυτή τη δεδομένη στιγμή είναι ρομαντικές. , Τίποτα δεν είναι χειρότερο από το "λίμνασμα" και πρέπει να δεχτούμε ότι από το καλοκαίρι του 2011 έως σήμερα ζούμε σ' ένα σταδιακά βρωμερότερο έλος. Μπορεί να μην έρθει η επανάσταση μεν, αλλά η κινητικότητα του "αέρα" δε να δώσει τροφή σε νέες κινητοποιήσεις, σε πιο "φρέσκες" ιδέες πρακτικών και ενεργειών.

    ReplyDelete
  3. This comment has been removed by a blog administrator.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Φίλε ανώνυμε μπήκα από κινητό και διέγραψα κατά λάθος το μήνυμά σου πριν μπορέσω καν να το δω. Κάνε σε παρακαλώ έναν κόπο να το ξαναγράψεις. Σε ευχαριστώ, και συγγνώμη...

      Delete
  4. το σπάσανε το κίνημα από τη στιγμή που μπήκαν οι έννοιες 'πάνω πλατεία' 'κάτω πλατεία'.....ακόμη αναρωτιέμαι γιατί όταν ψηφίσαμε αν θα πρέπει να μεταφέρουμε τη μικροφωνική 'πάνω', η πρόταση καταψηφίστηκε....

    ReplyDelete
  5. Γιατί ακόμη κι εκεί μας άρεσε να έχουμε εχθρούς. Γι' αυτό δεν δεχτήκαμε τους μπάτσους, τους συνδικαλίστές κ.ά. που ζήτησαν μια θέση ανάμεσά μας στην πλατεία. Κανείς μας όμως δεν απάντησε στον αλήτη χουλιγκάνο όταν μας απείλησε ότι θα φέρει τους δικούς του να μας τσακίσουν, κανέις δεν απάντησε στους μυστικούς που πήραν το μικρόφωνο με τον "νόμιμο" τρόπο μας δια κληρώσεως, κανείς δεν απάντησε σοβαρά στον ξύλινο λόγο που αποστήθησαν τα κομματικά χουλιγκανάκια και τον εκφώνησαν περήφανα ενώ το κόμμα τους κόλλαγε παράσημα στο μπράτσο.
    Δεν επινοήσαμε κανένα σύνθημα εκτός από το "πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου" πάρα πολύ καλό αλλά όχι αρκετό. Και ούτε το αναλύσαμε αρκετά.
    Δεν μιλήσαμε για έρωτα.
    Στην πλειοψηφία μας φανήκαμε αγγούρια χωρίς φαντασία και πραγματική τόλμη διαρκείας, έξω από μερικές ηρωικές μέρες.
    Κατηγορήσαμε τους ανθρώπους που ήρθαν να πουν τον πόνο τους και το ονομάσαμε απαξιωτικά ομαδική ψυχανάλυση λες και το να κοινοποιείς το πρόβλημά σου είναι λάθος. Κι όμως είχαμε όλοι μαζευτεί εκεί κινούμενοι από πόνο.
    Γιατί θέλαμε ν' ακούσουμε αυτά που συζητάμε μέσα στις τρύπες μας να λέγονται με τα ίδια ακριβώς λόγια για να συμφωνήσουμε.
    Γιατί φανήκαμε μικρόψυχοι και άνανδροι μπροστά στη φαντασία μας όταν λειτούργησε και αρκεστήκαμε στα λίγα καινούρια και θαυμαστά που κατακτήσαμε.
    Και δεν φτιάξαμε τίποτα παρά μόνο "ιστορία" και μας αρκεί που "είμασταν εκεί."
    Κανένα όραμα δεν ολοκληρώθηκε και ήταν πραγματικά πολύ εύκολο να κλείσουν την πλατεία αυτοί που ενδιαφέρονταν πραγματικά για το κλείσιμό της.
    Τίποτα δεν συνεχίστηκε πραγματικά παρά το έργο μερικών ανθρώπων εκ γεννετής οραματιστών που δρουν και πάλι μόνοι ανάμεσα σε μουχλιασμένα ζόμπι.
    Η φαντασία στην εξουσία, μαλάκες. Μόνο η ζωντανή φαντασία μπορεί να συλλάβει το άγνωστο, το πραγματικά καινούριο. Υπάρχουν κότσια;

    Μ.Μ.

    ReplyDelete
  6. Να γιατί ισχύουν οι παροιμίες:<> όπως επίσης και αυτό που είπε σε μια ταινία ένας αμερικανός λοχίας:<>.Αυτή η πηγαία συγκέντρωση του κόσμου θα μπορούσε να ήταν η αρχή του να αλλάξουν τα πράγματα .Όμως,όπως έχει αποδείξει αδιαπραγμάτευτα η Ιστορία, ΠΑΝΤΑ σε τέτοιες περιπτώσεις, το πλήθος αναδείκνυε τον ΕΝΑΝ που κατόπιν, με την σύμφωνη γνώμη του (του πλήθους) εξουσιοδοτείτο να ΠΡΑΞΕΙ. Στην πράξη-εις του όμως την μεταγενέστερη, ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΧΩΡΑΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ..Στην πραγματικότητα όμως την Ελληνική, εκεί σε αυτό το σημείο θα ΞΑΝΑΑΡΧΙΖΕ το πρόβλημα.Μόνος σου το λες οτι όλη αυτή η σύναξη επί ημέρες, του κόσμου, δεν είχε καταλήξει ούτε καν σε βασικές αρχές του τι πρέπει να γίνει και ποια θα ήταν η επόμενη ημέρα της Πατρίδας μας. Ή είχε; Κότσια υπάρχουν.Το αποδυκνύει η συμμετοχή.ΒΟΣΚΟΣ Ή ΒΟΣΚΟΙ δεν υπάρχουν. Υ.Γ Μην βιαστείς να με κατηγορήσεις οτι αποκαλώ όλους αυτούς τους συμμετέχοντες <>.Μεταφορά χρησιμοποιώ. Άλλωστε το σύστημα (πανούργο γαρ),γνώριζε οτι το πλήθος αυτό είναι ακριβώς σαν τα πρόβατα χωρίς τσοπάνη και γι αυτό άλλωστε μπόρεσε και το διέλυσε.

    ReplyDelete
  7. Μπεεε!!!! Ευτυχώς που δεν υπάρχουν πια ταλαντούχοι τσοπαναρέοι!!! φτάνει με την προβατίλα. Το πέρασμα σε μια καινούρια και άγνωστη κοινωνική οργάνωση μετά από χιλιάδες χρόνια πατριαρχίας, πρωτοτοκίων, σεξουαλικής αιχμαλωσίας, εκμετάλλευσης κ.α. δεν είναι απλό ούτε γίνεται σε μερικές μέρες ας πούμε εξέγερσης. Δεν ήταν το Σύνταγμα εξέγερση, ήταν διαμαρτυρία, ήταν δηλ σαφής τοποθέτηση αντίρρησης και ανυπακοής σε όσα ψηφίζονταν από τους εκλεγμένους τσοπαναρέους μας. Το σύνθημα "πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου" είναι ένα σύνθημα ενηλίκων πολιτών. Πολιτών που έχουν αντιληφθεί ή μάλλον ψυχανεμιστεί στα σοβαρά ότι δεν είναι υγιές να επιτρέπεις σε άγνωστους βολεμένους, υποχείρια επιχειρηματιών να αποφασίζουν για την πορεία της προσωπικής και κοινωνικής ζωής.
    Έγινε συνείδηση για την πλειοψηφία των ανθρώπων της πλατείας ότι την κυβέρνηση την έχουν και πάντα την είχαν αυτοί που δέχονται να εξαγοραστούν για να νομοθετήσουν για τους επιχειρηματίες. Τα τελευταία χρόνια προστέθηκαν και τα διεθνή κοράκια και το πράμα έσκασε στο Σύνταγμα.
    Και για ν᾽ απαντήσω στο προηγούμενο σχόλιο σχετικά με το σύστημα η γνώμη μου είναι ότι το σύστημα είναι γνωστή και σεσημασμένη παλιά πουτάνα. Ξέρει κόλπα. Μόνο που τα κόλπα της είναι γνωστά σε όλους, το σύστημα είναι απολύτως προβλέψιμο. Σε αντίθεση με εμάς του Συντάγματος και των άλλων πλατειών ανά τον κόσμο που είμαστε απρόβλεπτοι. Το σύστημα δεν μπορεί να ξέρει πως θα ξυπνήσουμε το άλλο πρωί. Με τι σχέδια στο κεφάλι μας και πως θα τα εκτελέσουμε. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της φαντασίας στην εξουσία. Γιατί για τους περισσότερους από μας η κάθε μέρα έχει γίνει διαφορετικἠ και ἐχει αποκτήσει ιδιαίτερη βαρύτητα μετά από την πλατεία.
    Γκρίνιαξα στο προηγούμενο σχόλιό μου αλλά η γκρίνια δεν είναι το καλύτερό μου. Μπορεί το Σύνταγμα να είχε ατέλειες και προβλήματα, δεν θα μπορούσε να είναι τέλειο ακόμη και στην καλύτερη εκδοχή του. Σίγουρα διαμόρφωσε πολιτική και κοινωνική συνείδηση πάρα πολλών ανθρώπων. Και έχω την πεποίθηση, μέσα από τις συναντήσεις και συζητήσεις που έχω με τους φίλους μου από εκεί, ότι κανείς από μας δεν επέστρεψε καμμία στιγμή στον καναπέ του από τότε.

    Μ.Μ.

    ReplyDelete

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...